ПОДУШКА-МАСКОТ КАСАТКА ПОДАРОК ​​118 см

.             PODUSZKA - MASKOTKA

.                             ORKA

.                             118 cm

Poduszka maskotka firmy GABY

Wykonana w całości z poliestrowych                                               antyalergicznych materiałów.

.

Doskonała na prezent dla wędkarza.

w domu

w samochodzie

doskonały podgłówek

aby śnić o wymarzonych okazach.

.

Niepowtarzalna realistyczna grafika

zaprojektowana przez

absolwentkę ASP z Krakowa.

.

Pokryciem jest delikatny materiał,

natomiast wypełnienie to wata poliestrowa

stosowana w poduszkach.

Wykonanie zgodne z normami bezpieczeństwa zabawek EN71 potwierdzone certyfikatem.

.          Dla dzieci powyżej 3 roku życia.

.                     cena za 1 sztukę.

                               ORKA

Gatunek ssaka z rodziny delfinowatych (Delphinidae). 

Duże, charakterystycznie ubarwione zwierzę o silnie rozwiniętej płetwie grzbietowej (zwłaszcza u samców, u których dochodzi ona do 1,8 m) i długich, zaokrąglonych, wiosłowatych płetwach piersiowych (u samców powierzchnia płetwy znacznie większa – wykazuje więc duży dymorfizm płciowy). 

Największy przedstawiciel delfinowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Orcinus.

Grzbiet czarny, jedynie za okiem biała plama i biaława plama za płetwą grzbietową. Spód ciała biały, połączony z białą łatą na boku. 

W uzębieniu górnym i dolnym mają po 10-12 par szpiczastych lekko zakrzywionych do tyłu zębów. Uzębienie wtórnie homodontyczne.

Orki są uważane za najbardziej społeczne walenie. 

Żyją w grupach 5-40 osobników przewodzonych przez najstarszą i najbardziej doświadczoną samicę.

Kiedy samica umiera, stado zazwyczaj się rozpada - córki wraz ze swoim potomstwem tworzą nowe grupy, a samce rozpoczynają samotną wędrówkę. 

Stada zwykle składają się z przedstawicieli 3 pokoleń. Każde stado ma własny styl komunikowania, przekazywany z pokolenia na pokolenie.

Widoczna jest znaczna różnica między dialektami orek wędrownych a prowadzących osiadły styl życia.

Orki witają się często, pocierając się nawzajem pyskami. Lubią towarzysko skakać, lądując na plecach lub brzuchu.

Orki polują w skoordynowany sposób.

Te, które żywią się rybami ławicowymi, drażniącym ryby dźwiękiem zbijają ławicę w ciasny kształt, następnie ogłuszają uderzeniami mocnego ogona, na końcu zbierając nieprzytomne ryby sztuka po sztuce - tak polują np. orki z fiordów norweskich lub z Vancouver.

Inne, polujące na odpoczywające na plaży nieostrożne szczenięta focze, podpływają blisko brzegu i w odpowiednim czasie, wraz z falą przypuszczają atak, uważając, żeby nie osiąść na mieliźnie (np. orki z wybrzeży Argentyny). 

Orki są jedynymi waleniami, które potrafią przez dłuższy czas leżeć na suchym lądzie.

Jak podaje światowej sławy niemiecki etolog Vitus B. Dröscher, za sprawą potężnych mięśni ciało orek zachowuje na lądzie zaokrąglony kształt.

Niezwykły jest sposób polowania tych ssaków na pingwiny.

Gdy spotkają krę lodową, na której znajdują się te ptaki, wówczas co najmniej trzy orki podpływają pod wodą w taki sposób, by nie zdradziły ich płetwy grzbietowe.

Następnie dwie z nich unoszą krę z jednej strony do wysokości jednego lub dwóch metrów. W wyniku tego pingwiny zsuwają się do paszczy czekającego z drugiej strony kry towarzysza polowania.

Jeśli kawałek kry jest mniejszy, orka atakuje samotnie. 

Rozbija ją uderzeniem od dołu i łapie zaskoczone pingwiny.

Te orki, które polują na wielkie walenie (np. orki żyjące na pełnym morzu), starają się utrzymać ofiarę pod powierzchnią wody tak długo, żeby zabrakło jej powietrza. 

Atakują cel jednocześnie całym stadem.

Bywało, że broniący się w takiej sytuacji wieloryb odrzucił orkę ogonem tak mocno, że wyleciała 6 metrów nad wodę.

Orki polując na inne delfiny i morświny muszą wykazać się dużym sprytem, żeby zaskoczyć kogoś, kto ma takie same zdolności i zmysły jak one.

Podkradają się wtedy do ofiar z wyłączonymi sonarami, by nie być słyszanymi, polegając wówczas tylko na wzroku. 

Kiedy są już dostatecznie blisko, przyspieszają i kiedy dopadają ofiarę, gryzą ją poważnie w bok i czekają, aż wykrwawi się i przestanie bronić. Wtedy dopiero jedzą. 

W takich operacjach orki czasem odnoszą poważne obrażenia w podobny sposób.

Zaatakowane delfiny wiedząc, że delikatny brzuch jest słabością orek, rozcinają go twardymi pyskami. 

Wtedy orki umierają z wykrwawienia.

Ten sposób obrony stosują delfiny, a także orki w walce z rekinami.

Wiedzę i umiejętności technik przekazują młodym orkom dorosłe samce i samice ze stada.

Na mapce na niebiesko zaznaczono obszar występowania orek.

mapka i opis na podstawie

WIKIPEDIA-WOLNA ENCYKLOPEDIA

.                 Kupując produkt Polski

.             dajesz pracę koledze po kiju

Wysoka jakość wykonania

Produkt w naszych testach zasługuje

na 5 gwiazdek !!!!!

Produkt sprawdzony w warunkach bojowych !!!!

Polecamy*****